poniedziałek, 30 kwietnia 2012

WIDEO-WYWIAD z Emilią Przyczyną – Autorką „Pierwiastka buntu”

Dziś, zamiast cyklu "CUDZE chwalicie, SWEGO nie znacie" (miało być to wczoraj, jednak ładowanie filmu trochę trwa) w progi ksiazek-meme zawitała Emilia Przyczyna. Kiedy postanowiłam przeprowadzić wywiad z przemiłą Emilką, chciałam wprowadzić na mojego bloga coś nowego. Ku mojemu zdziwieniu młoda pisarka od razu pochwyciła mój (a raczej całej rodzinki) pomysł ;) Choć borykałyśmy się z problemami technicznymi, koniec końcom wywiad jest, w całej swej pięknej okazałości ;D Ogromnie dziękuję Emi za rozmowę i za wszystko ;)


Życzę pozytywnych wrażeń i zapraszam do oglądania ;D




I jak wrażenia?

PS. Jestem też ciekawa, jak podoba się Wam nowy wystrój bloga ;) Moim zdaniem świetnie to wygląda. Dziękuję Karolinie za zdjęcie na główną, jak również moje foto, które znajdziecie wraz z opisem w zakładce „o mnie”.

poniedziałek, 23 kwietnia 2012

CUDZE chwalicie, SWEGO nie znacie #8


CUDZE chwalicie, SWEGO nie znacie to najnowszy, cotygodniowy (każdej NIEDZIELI) cykl na blogu Meme, podczas którego będziemy mówić o polskiej literaturze – Poetach na miarę Leopolda Staffa, kryminałach, które mogą równać się z powieściami Agaty Christie, seriach, których pozazdrościłby Nam sam Harry Potter- bohater książek J.K. Rowling czy powieściach obyczajowych, przy których wylejemy nie tylko łzy, ale również będziemy się śmiać.

Z kolejnym tygodniem postanowiłam wyróżnić pisarkę, która jako pierwsza wydobyła ze mnie żywe emocje w postaci łez, czy to śmiechu, czy wzruszenia. Choć nie ma jej wśród Nas, na zawsze pozostanie w pamięci wielu czytelników. Przywołując postać Pani Doroty Terakowskiej, mam nadzieję, ze patrżac na mnie tam, z góry, nie zawiedzie się ;)

Choć myślę, że wielu osobom nie jest obca Pani Dorota, po krotce przybliżę jej kreację:

Pani Dorota Terakowska
Dorota Terakowska urodziła się 30 sierpnia 1938 w Krakowie, uczęszczała do Liceum Muzycznego i Joteyki Gimnazjum dla dziewcząt, skąd została dyscyplinarnie usunięta. Maturę zdała w Liceum dla Pracujących (1955), dyplom z socjologii (1965). W latach 1965-1968 była pracownikiem naukowym w Pracowni Socjologii Kultury przy Pałacu pod Baranami. Pełniła funkcje redaktora i publicystki "Gazety Krakowskiej". 1969-1981 i od 1991, "Przekroju" (1976-1989) oraz "Zeszytów Prasoznawczych" (1983-1989). Była współzałożycielem i współpracowniczką "Czasu Krakowskiego" (1990), a także wiceprezesem Spółdzielni Dziennikarzy Przekrój (1995-1999). Należała do Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (1971-1981), Stowarzyszenia Pisarzy Polskich (od 1989) oraz Związku Autorów i Kompozytorów Scenicznych (od 1982). Od wydania Gumy do żucia (1986) poświęciła się już tylko literaturze. Była autorką książek dla dzieci i młodzieży z gatunku fantasy, chętnie czytaną także przez dorosłych. Otrzymała trzy nagrody polskiej sekcji IBBY - Światowej Rady Książek dla Młodzieży za powieści: Córka czarownic (1992), Samotność bogów (1998) i Tam gdzie spadają Anioły (1999) oraz nagrody: Dziecięcy bestseller 1995 za książkę Lustro Pana Grymsa, Najlepsza Książka Wiosna ´98 za Samotność bogów; w 1998 roku została nominowana do Paszportu Polityki. Zmarła 4 stycznia 2004 roku. Pani Dorota, jak można przeczytać na stronie poświęconej jej osobie, była kokieteryjna, lubiła mężczyzn, którzy zawsze ją otaczali i lgnęli do niej, ale była wybredna: fascynowali ja ludzie twórczy. Aby ja oczarować, trzeba było mieć w sobie to COŚ. Ciekawe, że miała też wielbicielki. Otaczała się - co jak na kobietę jest nietypowe - pięknymi dziewczynami. Po prostu nie miała kompleksów. Miała za to problemy z nauką i wyborem drogi życiowej. Opowiadała, że nauka ją nudzi, że podoba jej się egzystencjalizm, a jej idolką była "Saganka". Mnóstwo czytała i chciała pisać. Próbował też sił jako artystka estradowa. Wystąpiliśmy nawet w duecie, śpiewając przebój jakiegoś kanadyjskiego piosenkarza pt. "You are my destiny".*

Dwa lata temu w moim Gimnazjum był organizowany konkurs czytelniczy, w całości poświęcony Pani Terakowskiej. To wtedy po raz pierwszy spotkałam się z jej twórczością. I nie żałuję ani minuty spędzonej na lekturze m.in. „Tam gdzie spadają anioły” czy „Poczwarka”. Pani Dorota pisząc lekkim piórem porusza ważne problemy społeczne. W swoich książkach, ukazując trudniejszą stroną życia, uczy Nas jak żyć, aby potem śmiało powiedzieć: „Było pięknie i dobrze.”

O sobie samej pisze

Dzieciństwo

„Wielu ludzi mówi o mnie: "ta straszna Terakowska..." Jestem straszna dla strasznych. Normalna dla normalnych. Sympatyczna dla tych których lubię. Naprzemiennie bywam pisarką, to znowu gospodynią domową. Nie lubię sprzątać, gotować - a jednak mam dwie córki i musiałam sobie z tym dać radę - gdy były małe, zajmowałam się dużo domem. Uwielbiam to co mroczne, także w muzyce - trójka moich ulubionych kompozytorów to Wagner, Brueckner, Mahler. Nie lubię zadzierzystej fantazji, wolę mózgowe wygibasy - dlatego dość obcy jest mi Sienkiewicz - a bliski Dostojewski. Lubię malarstwo Boscha, Goyi. Lubię też secesję, surrealistyczny humor, Woody Allena, a nie lubię Szwejka. Moje perfumy - Thierry Mugler "Angel" to mieszanka cynamonu, kardamonu, czekolady, kawy i jakichś dziwnych innych ingrediencji.”

Co jeszcze zachwyca w powieściach Pani Terakowskiej? Mnie osobiście urzekło to, że motywują one człowieka do działania. Pamiętam, jak czytałam ponad pół roku temu pisałam o "Poczwarce":

(...)Terakowska pokazuje nam, że nie musi być prawdą, że jeśli ktoś urodzi się upośledzony, musi być gorszy. Autorka zwraca uwagę, że życie wewnętrzne upośledzonego dziecka może być dużo bogatsze, niż skłonni jesteśmy przypuszczać. Że taka osoba może mieć piękniejszą duszę niż wielu innych ludzi. Bowiem w głowie Myszki tworzy się piękny, kolorowy świat, bez zła i niedoskonałości. Książka jest strasznie refleksyjna, daje dużo do myślenia, można także powiedzieć, że poucza.”

W Piwnicy pod Baranami
Z kolei o „Tam gdzie spadają anioły” wypowiadałam się tak, choć przekaz był taki sam: MUSISZ PRZECZYTAĆ!

Jest to historia, w której nie brak smutnych wątków, jednak dobro ostatecznie zwycięża. Lektura pozostawia po sobie wiele przemyśleń, gdyż poruszane są tu tak kruche kwestie jak te dotyczące wiary."

Pani Dorota wspomina też o swoich publikacjach:

Zaczęłam pisać późno - między 40 a 50 rokiem życia. Za pierwszą ("Babci Brygidy szalona podróż po Krakowie" ) wzięłam się, bo chciałam odejść z zawodu dziennikarskiego. I jestem zaskoczona, że ta książka do dziś jest czytywana w szkołach i lubią ją nauczyciele nauczania początkowego. Dzisiaj wiem, że nie wolno pisać w przekonaniu, iż schodzi się do poziomu dziecka. Od "Córki czarownic" moje książki są i dla młodzieży i dla dorosłych. Dla obecnego młodego pokolenia pisze się bardzo trudno. Nie można znudzić, prawić kazań. Małgosi jako pierwszej daję do czytania moje książki. Jeżeli zareaguje chłodno to znaczy, że książka nie ma duszy. Najnowsza książka nosi ryzykowny tytuł "Poczwarka". Ryzykowny, bo piszę o dziecku z zespołem Downa. Będzie o dziwnym świecie, który to dziecko wewnętrznie stwarza.”


Pisząc
W moim notesie wylądowało wiele myśli, sentencji, które zaczerpnęłam z prozy polskiej Pisarki:

Ludzkie łzy to z jednej strony wyraz ogromu cierpienia, lecz z drugiej także ulga. Razem z łzami wypływa cierpienie, by zrobić miejsce na nową, kolejną falę bólu. Inaczej ból przestałby się w nim mieścić.”

Cierpienie należy do życia. Jeśli cierpisz, znaczy, że żyjesz. Pogódź się z tym mała dziewczynko.”

„Jest bowiem kilka odmian ciszy: najlepsza jest ta, która zapada z wyboru człowieka, a nie przeciw niemu.”

Rodzinnie
„Wiedza jest wtedy, gdy o czymś nie tylko wiesz, lecz możesz to zobaczyć, opisać, zdefiniować, a nawet dotknąć. A wiara, gdy nie widzisz, nie zobaczysz, nie dotkniesz, a mimo to jesteś pewien, że jest.”

W każdym człowieku powinno być coś, o czym wie tylko on sam. Człowiek bez choćby jednej tajemnicy jest jak orzech, z którego po rozłupaniu zostanie sama skorupa. Ludzie zbyt często dbają tylko o skorupę.”

„Pan rozdaje swoje dary, nawet te niechciane. Nic nie zostawia dla siebie.”

„Darami Pana są ziemia, niebo, dzień i noc, kwiaty i nasiona, drzewa, ptaki, myszy, węże, słonie i wichry, pioruny, tornada, wulkany – i ludzie. Darami Pana są też dzieci, gdy trzeba usprawiedliwić ich pojawienie się na ziemi.”

Szukając informacji do cyklu, natrafiłam też na ciekawą PREZENTACJĘ;)

Choć dziś krótko, mam nadzieję, że treściwie. Chylę czoła pisarce wiedząc, że wszystkie jej książki nie będą czytane przeze mnie tylko raz, ale często będę do nich wracać ;)

----------------------------

Dziś Moi Drodzy Światowy Dzień Książki! Z tej okazji pragnę złożyć wszystkim molom książkowym masy przeczytanych książek, a pisarzom – wielu zapisanych kartek ;D

* Biografia pochodzi STĄD ;)

środa, 18 kwietnia 2012

[89] Bill Bass, Jon Jefferson „Trupia farma”

Wyd. Znak literanova
Kraków 2012
Ocena: 6/10 Niezła

Każdy z nas ma ciało. Jedni są więksi – bardziej puszyści, inni mają mniejszą masę ciała. Jednak po śmierci po wszystkich pozostaje jedno – kości. Dwieście sześć pozornie różnych „kawałków” układa się w jedną spójną całość. Po śmierci to, co po Nas pozostanie zaczyna przechodzić wiele przemian, emitując przy tym niesmaczne zapachy. Jak więc wygląda (i pachnie) na tytułowej Trupiej Farmie?

Bill Bass to światowej sławy antropolog sądowy, legendarny założyciel Ośrodka Antropologii Sądowej Uniwersytetu Tennessee, znanego lepiej jako Trupia Farma. Razem z Jonem Jeffersonem, dziennikarzem i filmowcem dokumentalistą, napisał dwie książki o swojej pracy oraz kilka powieści kryminalnych, które opublikowali wspólnie pod pseudonimem Jefferson Bass. Działalność Billa Bassa stała się inspiracją dla powieści Patricii Cornwell pt. Trupia farma.*

Od zawsze lubiłam historię i związane z nią zagadkami. Pamiętam – kiedy, jako mała dziewczynka znalazłam z kuzynem szkielet (niepełny jak się później okazało) ptaka, byłam zafascynowana, Przez długi czas trzymałam go w specjalnym miejscy, dopóki mojego pudełka i miejsca, gdzie je umieściłam nie wypełnił specyficzny zapach. Jednak cząstka odkrywcy i pasja do historii pozostały we mnie do dziś. Nie tylko z chęcią czytuję pozycję, w których sama odkrywam zagadkę (kryminały, pozycje z wątkiem detektywistycznym czy thrillery), ale również z chęcią zagłębiam się w tajemnice rozległej nauki, jakom z pewnością jest historia. Dlatego też, kiedy okazało się, że będę miała możliwość przeczytać publikację Pana Bassa (dodam, że o Farmie słyszałam jeszcze przed lekturą), nie mogłam sobie odpuścić.

(…) Zanurzaliśmy w wodzie. Potem badaliśmy i opisywaliśmy wszystko, co się z nimi działo, od chwili śmierci aż do czasu, gdy nie zostało z nich nic prócz kości. (…) Cel tego działania był prosty: umożliwić określenie z naukową pewnością czasu śmierci każdej ofiary morderstwa, bez względu na stan oraz okoliczności rozkładu ciała.”

Wspomniane aneksy ;)
Lektura pisana jest lekkim językiem, mimo że pisarz nie unika używania trudnych słów dla nieobeznanych w antropologii sądowej. Pozycję czytało się szybko,z uśmiechem na ustach, mimo opisywanych scen. Dlaczego? Czytając o poczynaniach antropologa mogłam poczuć się jak on – wieczny odkrywca zagadek, ten, który demaskuje zabójców, a także rozwikłuje tajemnice pokazując, iż wszystko jest nie zawsze takie, na jakie wygląda. Sama uwielbiam ten dreszczyk emocji, chwilę zastanowienia nad opcją A i B. A nawet C ;) Przyznaję, że w historiach pisanych przez ludzkie szczątki, przydały si aneksy z tyłu książki. Były pomocne nie tylko przy lekturze, ale zaglądanie w nie sprawiło, że... kiedy nadszedł czas sprawdzianu z biologii z rozpoznawaniem kości nie było najmniejszego problemu ;)

Ciało się rozkłada; kości pozostają. Ciało zapomina i wybacza dawne urazy; kość może się zagoić, ale zawsze pamięta. (…) Kości zatrzymują takie chwile, utrwalają je i pokazują każdemu, kto ma dość wiedzy i doświadczenia, by dojrzeć to bogactwo danych, by usłyszeć cichy szept zmarłych.”

Co jeszcze wzbudziło moje zainteresowanie w powieści? Myślę, że wyróżnić należy wnikliwość z jaką autor opisuje te kilkanaście śledztw. Idealnie używając swojej wiedzy i doświadczenia, jakie nabył przez lata pracy sam, a także przy boku starszych autorytetów, pokazywał czytelnikowi tajniki antropologi sądowej. Choć czasami trzeba było zajrzeć do słowniczka, z czasem przestawało to już denerwować, a lektura nadal płynęła dobrym tempem.

Pan Bill Bass
Choć praca Pana Bassa zaintrygowałam mnie nie pozwalała przerwać lektury, było coś co nieco obniżyło jej ocenę. Mam na myśli historię z życia antropologa, wplatane w akcję powieści. Dla czytelnika było nie lada wyzwaniem nie zgubić wątku. Myślę, że ten choć ciekawy i godny pochwalenia (warsztatowo) zabieg pisarski, nieco utrudniał lekturę. Do doskonałości brakowało mu tego czegoś, co przywołałoby nasze myśli na właściwe tory.

Podsumowując, muszę przyznać, że to właściwa nie tylko dla osób zainteresowanych tematem, ale również dla tych, którzy chcieliby poznać inne oblicze natury człowieka. Choć pozycję zaliczę do pozytywnych, na pewno nie porównywałabym jej, tak jak Wydawnictwo pisze z tyłu okładki, do seriali CSI: Kryminalne zagadki czy Kości. Co prawda trochę wspólnych cech by się znalazło, ale lektura, a produkcja przeznaczona do odbioru szerszego grona, to coś zupełnie innego. Kończąc nawołuje: Nie przekreślajcie pozycji ze względu na trudność, bo warto ;D


Książkę mogłam przeczytać dzięki uprzejmości wydawnictwa Znak literanova.

*Powyższy opis pochodzi ze strony Wydawnictwa ;)

niedziela, 15 kwietnia 2012

CUDZE chwalicie, SWEGO nie znacie #7

CUDZE chwalicie, SWEGO nie znacie to najnowszy, cotygodniowy (każdej NIEDZIELI) cykl na blogu Meme, podczas którego będziemy mówić o polskiej literaturze – Poetach na miarę Leopolda Staffa, kryminałach, które mogą równać się z powieściami Agaty Christie, seriach, których pozazdrościłby Nam sam Harry Potter- bohater książek J.K. Rowling czy powieściach obyczajowych, przy których wylejemy nie tylko łzy, ale również będziemy się śmiać.

Już siedem tygodni temu (aż sama jestem zaskoczona) powstała lista wspaniałych polskich pisarzy i poetów, których książki i wiersze po prostu powinno się znać. Dotąd mogliście czytać nie tylko o poetach, autorach powieści obyczajowych, a także kryminalnych. Dziś postanowiłam przedstawić Wam przedstawiciela zupełnie innej literatury – podróżniczej. Przy syto zastawionym stole – ze szklaneczką gorącej herbaty i blaszce świeżo upieczonego drożdżowego – zasiada Pani Beata Pawlikowska i jej seria dzienników z podróży ;)


Beata Pawlikowska urodziła się 11 czerwca 1965 r. w Koszalinie. To jedna z najsłynniejszych polskich podróżniczek, a także pisarka, dziennikarka, tłumaczka i fotograf. Studiowała ona anglistykę i hungarystykę (inaczej filologia węgierska oraz węgierskie kulturoznawstwo), jednak przerwała naukę. W 1990 r. związała się z Polskim Radiem Koszalin – prowadziła radiowy kurs języka angielskiego na antenie. Następnie tworzyła własną audycję muzyczną. Dwa lata później Beata Pawlikowska wyjechała do Londynu jako korespondent Polskiego Radia, współpracowała z audycją „Tam-Tam” radiowej Trójki. Po powrocie dołączyła do Radia Kolor. W Trójce Beata Pawlikowska prowadziła audycję „Internoc” oraz zastępowała Marka Niedźwieckiego w „Liście przebojów Programu Trzeciego”. W 1994 r. dziennikarka wzięła ślub kościelny z polskim podróżnikiem, Wojciechem Cejrowskim, który jednak został unieważniony. W 1999 r. rozpoczęła współpracę z Radiem Zet/ Na tejże antenie radiowej prowadziła autorski program podróżniczy „Świat według Blondynki”. Dzięki tej audycji Beata Pawlikowska została nominowana do nagrody Grand Press. Swoje audycje podróżnicze tworzyła także w I oraz III Programie Polskiego Radia. Wspólnie z Krzysztofem Skibą prowadziła program telewizyjny „Podróże z żartem”. Od 2009 r. telewidzowie spotykają ją w „Zagadkowej blondynce”. Pawlikowska nie tylko rozwijała swoją karierę dziennikarską – dużo również pisała. Wydała wiele książek na temat swoich podróży, m.in. „Blondynka w dżungli”, „Blondynka na Kubie”, „Blondynka na Czarnym Lądzie”, „Blondynka w Meksyku” itp. Pisuje także felietony.

Dziennikarka, pisarka, a jednak taki człowiek jak ja i ty drogi Czytelniku. Dlaczego tak sądzę? Bo przecież jak śmiało i otwarcie mówi:

"GDY JESTEM W PODRÓŻY, NIE MALUJĘ SIĘ, NOSZĘ PRZEZ MIESIĄC JEDNĄ KOSZULĘ. Jedyny kosmetyk i luksus, jaki zabieram ze sobą, to mydło. Jeśli trzeba, kąpię się w rzece z piraniami. Jem to samo, co tubylcy: węża, małpę, tapira, krokodyla".

Autorka to, jak widać, kobieta z krwi i kości. Na pierwszy rzut oka niepozorna. A tak na prawdę? Jak pisze? I jak jej literaturę odbierają czytelnicy?

Myślę, że najlepszy na to przykład znajdę opisując własne wrażenia. Choć jestem dopiero po lekturze dwóch pozycji autorki - „Blondynka w Tybecie” i „Blondynka na Wyspie Wielkanocnej”, wiem, że opisywane przez nią krajobrazy i miejsca, na zawsze pozostaną w mojej pamięci. Dzięki Pani Beacie mogłam poczuć się jakbym razem z nią podróżowała po obcych, ale z pewnością niesamowitych miejscach i zrozumieć, że marzenia mogą się spełniać choćby oczami naszej wyobraźni ;)


Pani Beata łącząc w swoich pozycjach nieziemskie, ale rzeczywiste opisy krajobrazów oraz smaki, pochodzące z różnych krain, ukazuje Nam nowe, często nieznane „cuda świata”. Pokazuje też, że rzeczy pozornie zwykłe, mogła tak naprawdę być NIEZWYKŁE. Ot przykład:

Prawdziwa pocztówka ze znaczkiem to kawałek innego świata, który można wziąć do rąk, powąchać i zachować jak dotknięcie egzotycznego miejsca, z którym w tej samej chwili powstaje pewna niezwykła więź. Pocztówka to samotny wędrowiec, na którym widać ślady podróży, jaką odbył w drodze do adresata. Odciski palców, wypukłości odciśnięte przez pocztową pieczęć, żółta plamka wyglądająca jak odprysk sosu z czyjegoś talerza, ciemna smuga kurzu z gwarnej, egzotycznej ulicy, ślad po starciu kropli wilgoci, która mogła być zarówno śladem potu spływającego po palcach, jak i kroplą deszczu albo wody z fontanny. I znaczek – niewielki, papierowy, nietrwały i łatwy do zniszczenia symbol potęgi i władzy danego kraju, który na ma moc przekraczania wszystkich granic w nietrudzonej drodze do celu. I jeszcze to, co znajduje się na głównej stronie pocztówki, czyli fragment życia zatrzymanego w kadrze, który porusza wyobraźnię i jest dowodem na to, że każda podróż jest możliwa. (...)”

Co jeszcze urzeka? Pani Pawlikowska pokazuje Nam zawsze kawałek innej kultury. Wśród czytanych przeze mnie pozycji było to widać szczególnie w „Blondynce w Tybecie”. Pojawił się tam wątek Buddyzmu. Jak pisałam po lekturze: "(…) Buddyści wierzą w reinkarnację, czyli w przechodzenie w następne życie pod taką postacią, na jaką zasłużyliśmy. Bardzo mnie o zaciekawiło i pełna pytań wczytałam się w krótki wykład na temat życia po życiu według Tybetańczyków. Postanowiłam również poszukać, co o tym sądzi kościół chrześcijański i zajrzeć, jaką definicję tego procesu możemy znaleźć w wyszukiwarce. I tak dowiedziałam się, że samo słowo reinkarnacja jest zestawieniem dwóch członów : inkarnacja, czyli wcielenie oraz przedrostka re, który oznacza powtórzenie czegoś. Suma sumarum dosłownie reinkarnacja oznacza powtórne wcielenie. Co do stosunku kościoła chrześcijańskiego odrzuca on teorię wędrówki dusz.”

Spodobało mi się też, że Pani Beata ukazała w swojej książce najważniejszą cechę człowieka - niewątpliwą potrzebę spokoju od cywilizacji. W dobie telefonów komórkowych i PRAWIE każdego na portalu społecznościowym Facebook, ten akcent idealnie wgrał się w relację:

Poczułam się jak w rezerwacie na końcu świata. Zasięg telefonii komórkowej urwał się gdy tylko odjechaliśmy od lotniska”


Do czego nawołuje autorka? Poprzez swoje powieści nie tylko chce pokazać Nam, że pozornie inne też jest piękne, ale również zachęca do spełniania marzeń i oczywiście podróżowania, bo jak mówi w rozmowie dla portalu Kobieta.pl: PODRÓŻE UCZĄ ŻYCIA


„– Zrozumiałam, że najważniejsza jest samodzielność, czyli nieczekanie, aż ktoś coś za mnie zrobi. To dotyczy też marzeń. Nie odkładam niczego na jutro. Wystarczy zaplanować i zrealizować. Jestem odpowiedzialna za siebie: moje życie wygląda dokładnie tak, jak ja je zorganizowałam. Żyję zgodnie z moim wewnętrznym głosem. Dlatego jestem wolnym człowiekiem. Prowadzę zdrowy tryb życia. – I dodaje: – Dżungla jest gęsta i ciasna, tam nie można „iść przez dżunglę”. Nauczyłam się iść instynktownie. Jak Indianie. Bo dżungla otwiera wszystkie zmysły. Jest szósty zmysł i siódmy, ósmy… Dzięki tym „zmysłom następnym” umiem wczuć się w innego człowieka. Gdziekolwiek jestem.(...)*

 Krótko mówiąc: Każda książka jest zapisem odwiedzonego miejsca: jego najbardziej zachwycających plaż, lasów, świątyń, zwyczajów, przepisów kulinarnych i wreszcie ludzi, których Pani Beata spotyka na drodze. Styka się nie tylko z odmiennością, ale również doświadcza fascynacji nad różnorodnością kultur i religii. A czytelnik Razem z Nią ;) Co ciekawe – w jej dziennikach nie zabraknie ani historii, ani humoru. Są też przezabawne rysunki i ilustracje, które tylko ubogacają czytanie. Pozycje są nie tylko wygodne w czytaniu – ich niewielki format pozwala je zabrać niemal wszędzie – ale też krótkie (ok. 90 str.) i TREŚCIWE ;D To odpowiednia lektura dla poszukiwaczy przygód, sympatyków dalekich podróży, jak i tych którzy wybierają się na nie palcem po mapie. Jednym słowem: Polecam ;D

I kolejna kolacja dobiegła końca ;) W tym tygodniu przewiduje zmiany grafiki na bardziej słoneczną, w końcu wiosna ;D Nie zabraknie też recenzji (jak w poprzednim tygodniu niestety....) ;P Coraz większymi krokami zbliżają się matury, więc liczę, że mój dłuższy weekend majowy upłynie pod znakiem wielu przeczytanych książek i lektur (głównie Szekspir). Na tygodniu pojawi się też zdjęcie stosików ^^ Więc: Do napisania! ;)

poniedziałek, 9 kwietnia 2012

CUDZE chwalicie, SWEGO nie znacie #6

CUDZE chwalicie, SWEGO nie znacie to najnowszy, cotygodniowy (każdej NIEDZIELI) cykl na blogu Meme, podczas którego będziemy mówić o polskiej literaturze – Poetach na miarę Leopolda Staffa, kryminałach, które mogą równać się z powieściami Agaty Christie, seriach, których pozazdrościłby Nam sam Harry Potter- bohater książek J.K. Rowling czy powieściach obyczajowych, przy których wylejemy nie tylko łzy, ale również będziemy się śmiać. 
 
Dziś, po zjedzeniu jajek i wielkanocnej baby, przyjęciu gości i (oczywiście!) tradycyjnym laniu wodą nadszedł czas na niedzielę w poniedziałek, czyli obiecaną już szóstą odsłonę cyklu. Przyznam się, że w tym tygodniu wybór spośród mojej „małej” listy był dość szybki ale nie oczywisty. Postanowiłam wybrać kobietę („kobieto, puchu marny” jak mawiał nasz wieszcz, a jednak zdolne to jesteśmy), której lektury traktujące o prawdziwym życiu, dostarczyły mi wielu pozytywnych emocji. Dziś, do grona najlepszych dołącza Pani Anna Onichimowska ;)


Kim jest Pani Onichimowska ?

Pani Anna Onichimowska - kalendarzowy wodnik, mieszkający w Warszawie, tworzy literaturę dla dzieci, młodzieży i dorosłych. Pisze też sztuki teatralne, scenariusze, słuchowiska radiowe. Ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim. Po studiach podjęła pracę w wydawnictwie dziecięcym, gdzie zajmowała się oceną maszynopisów. Jej debiutem książkowym był zbiór wierszy „Gdybym miał konia”, wydany w 1980.. Pisze z zamiłowania, choć jest to jej „sposób” na życie. Autorka nie raz przyznaje na spotkaniach autorskich, że jest urodzoną podróżniczką. Mawia, że pół dotychczasowego żywotu spędziła za granicą. Po studiach pracowała przez kilka lat w Redakcji Literatury dla Dzieci w Krajowej Agencji Wydawniczej. Następnie znalazła się w się w bliźniaczej redakcji bliźniaczego wydawnictwa - w Młodzieżowej Agencji Wydawniczej . Jednak w 1990 roku MAW przestał istnieć. Wówczas założyła wraz z grupą przyjaciół, zaangażowanych w książkę dla dziecka, Fundację "Świat Dziecka". Choć mieli wiele planów, początkowo z trudem zdobywali fundusze. Jedną z ich pierwszych, bardziej spektakularnych akcji było sprowadzenie dla pacjentów szpitali dziecięcych całego TIR-u zabawek z Anglii. Organizowali oni również międzywydawniczy konkurs na "Dziecięcy Bestseller Roku" i rozdają Dongi, który później przejęła przejęła Polska Sekcja IBBY, a Fundacja przestała istnieć. W 1976 debiutowała w twórczości literackiej wierszami dla dorosłych, zamieszczonymi na łamach Sztandaru Młodych oraz Kultury. Współpracuje z Polskim Radiem, jest autorką wielu słuchowisk dla Teatru Radiowego. Jej debiutem książkowym był zbiór wierszy Gdybym miał konia, wydany w 1980. Otrzymała wiele nagród i wyróżnień literackich w Polsce i za granicą. Do swoich czytelników podchodzi bardzo poważnie. Sugestie dzieci są dla niej wyjątkowo cenne i bywało, że wpływały na kształt jej książek. Zachęca najmłodszych, by pisali do niej listy. Pytana o inspiracje, mówi: „Pomysły leżą na ulicy, trzeba tylko umieć je podnieść.” Lubi otwarte zakończenia swoich utworów, ponieważ uważa, że to jeszcze bardziej przywiązuje czytelnika do kreowanych przez nią postaci. Pani Anna to kolejna osoba, którą miałam możliwość poznać osobiście. Będąc na spotkaniu autorskim z Panią Anną dowiedziałam się nie tylko tego co już wcześniej napisałam, ale również, że uwielbiała ona w młodości brać udział w konkursach literackich. Zachęcała nas – młodych do nieustannego kształtowania swojej „pisaniny”, a zarazem własnej osoby.

Dorobek Pani Anny jest duży i choć wręcz dopiero dziabnęłam pierwszy kęs, jestem w pełni usatysfakcjonowana po lekturze „Hera, moja miłość”, „Lot komety”, „Dziesięć stron świata” oraz kilku czytadeł dla dzieci ;) Na myśl nasuwa mi się pytanie: Co zachwyca w pozycjach Pani Anny?

Pani Anna w nieco innym "wydaniu"
Po pierwsze – wyraziści bohaterowie o mocnych charakterach, którzy po prostu pozostają w czytelniku, nawet po zakończonej lekturze.

Po drugie – nietuzinkowość. Pani Onichimowska porusza znaczące problemy – narkomanię, sekty, choroby etc. Wiadomo, pisać o tym nie łatwo, jeśli się na dany temat nic nie wie. A autorka pisze o tym bardzo lekko, dobierając odpowiednio każde słowo. Jak udało mi się dowiedzieć na spotkaniu autorskim – zawsze przygotowuje się do dzieła, konsultując wszystko z ludźmi, którzy na co dzień spotykają się z konkretną patologią, pomagają osobą uzależnionym.

Po trzecie – umiejętność grania na emocjach czytelnika. Są pozycje, które po prostu nie sprowokują człowieka do refleksji. Z ręką na sercy przyznam – Pani Anna potrafi tak pisać ;D Po lekturze jej pierwszej powieści - „Hera, moja miłość” przez kilka godzin, zanim zaczęłam pisać recenzję, po prostu musiałam poczytać o tym: o leczeniu, osobach chorych i trudności w prawidłowym funkcjonowaniu ich rodzin.

Mogłabym wymienić jeszcze kilka cech, które mają zachęcić potencjalnego czytelnika do lektury, jednak jak mogłabym sobie poskąpić fragmentu powieści?

Okładka powieści, z której pochodzi cytat
(…) Mieli jednego skręta na spółkę, postanowili rzucać monetą, który wypali pierwszą połowę.
- Najpierw musimy trochę posprzątać... - postanowił Michał, zgarniając z foteli stare zasłony i ozdobny gruby sznur, zakończony frędzlami.
- Ukradłeś go? - Krzyś przyglądał się ze wszystkich stron ich przedmiotowi pożądania.
- Ja nie kradnę - oburzył się Misiek. Przypomniał mu się nagle własny szept: "Jestem jak ta mysz, bracie..." i nieruchomy wzrok Jacka, utkwiony w nim w półmroku. - Jacek sam mi dał...
To kłamstwo sprawiło mu nieoczekiwaną przyjemność. Prawie w nie uwierzył.
- Coś ty... - zdziwił się Krzyś. - Mój orzeł... - zdecydował, rzucając złotówkę. Stuknęli się głowami, pochyleni nad skrzynią. Reszka...
Michał wziął skręta między palce, usiadł w fotelu, a Krzyś podał mu ogień. Pierwszy wdech wcisnął go głębiej w fotel, wszystko zawirowało mu przed oczami. Był znów z Jackiem w zoo. Zwierzęta zgodnie brodziły po kolana w zeschłych tlących się liściach. Nie było krat ani ludzi, tylko zwierzęta i ptaki. Przechadzały się wolno, strusie i kozy, tygrysy i antylopy, słonie i żyrafy.
"Chciałbym mieć taką szyję", zabrzmiał mu w uszach własny głos z przeszłości.
- Jaką? - usłyszał Krzysia.
Skąd on się tu wziął, zdziwił się, nagle zachciało mu się śmiać, wyobraził sobie siebie jak kroczy obok najwyższej żyrafy, z głową uniesioną wysoko nad drzewami.
- To łatwe... - chichotał, krztusząc się trochę z radości, a trochę z dymu. - Mogę mieć szyję jak żyrafa, albo jeszcze dłuższą... To łatwe...
- Co ty gadasz? - Krzyś przyglądał się z niedowierzaniem, jak Michał podnosi się z fotela.
Żyrafy były tuż obok. Widział ich aksamitne szyje, obracał w rękach złocisty sznur, łaskotał je frędzlami, a one się śmiały. Pierwszy raz widział śmiejące się żyrafy. Chciał o tym powiedzieć Krzysiowi, ale nie mógł. Słowa wracały do niego, rozpadały się na litery, fruwały dookoła jak dziwne motyle.
Pokażę mu, jak to się robi, przemknęło przez głowę Michała, zawiązał sznur wokół szyi, wystarczy zahaczyć go o hak od żyrandola, stopa ugrzęzła mu w fotelu... Krzyk Krzysia przestraszył żyrafy, przestały się śmiać, zaraz uciekną, pomyślał i ruszył za nimi.”

Dość przykry fragment, ale wywarł na mnie wielkie wrażenie i wracam do niego dość często... Myślę, że książka Pani Anny, która traktuje o narkomanii pokazuje Nam również, jak życie potrafi być przewrotne. Bo przecież z używkami jest jak w tym cytacie:

"Bywają takie dni i noce, które zmieniają wszystko.
Bywają takie rozmowy, własne lub usłyszane, które są w stanie
wywrócić do góry nogami cały nasz świat.
Nie możemy ich przewidzieć.
Nie możemy się na nie przygotować.
Czyhają gdzieś na nas, zapisane w łańcuchu pozornych przypadków,
nieuchronne jak świt po ciemności"

Idąc dalej pragnę również wspomnieć o drugiej stronie medalu, czyli o scenariuszach, które pisze Pani Onichimowska. 

W zakładce scenariusze odnalazłam produkcję opatrzoną tytułem „Jezioro” i jej plakat. Z żalem przyznaję, że udało mi się jedynie dowiedzieć, iż jest to krótkometrażowy film, ponieważ sam plakat, zachęca ;) Jednak nie poprzestałam na poszukiwaniach tylko tego dzieła, którego współtwórcą scenariusza jest Pani Anna. Kiedy tylko dowiedziałam się o roli przy tworzeniu scenariusza do niektórych odcinków serialu „Tata, a Marcin powiedział...”, który to polecał jeden z profesorów, obiecałam, że obejrzę. I tak odcinki odnalezione już na YouTube czekają tylko na chwilę czasu ;D

Na koniec dzisiejszej, nieco krótkiej kolacji, nie omieszkam pochwalić się pięknym autografem Pani Onichimowskiej, gdyż niestety zdjęcia z autorką nie posiadam, choć było robione :(


------------------------------



Hera,moja miłość    |   Lot Komety  |   Demony na smyczy

niedziela, 8 kwietnia 2012

Dzis życzyć chcę Wam...

Wielkanoc – piękny czas, który kojarzy mi się nie tylko ze Zmartwychwstałym Chrystusem, ale także z poszukiwaniami niespodzianek od zająca, wśród choinek w dziadkowym ogrodzie, kiedy byłam mała ;) Cóż mam życzyć Molom Książkowym? Chyba tego, czego sama pragnę:

Na Wielkanoc od króliczka, niech Wam wpadnie do koszyczka niezła kasa i kiełbasa, radość życia, coś do picia i na miłość chęci tyle, byście mieli wszystko w tyle. Niech Wam jajeczko dobrze smakuje, bogaty zajączek uśmiechem czaruje, mały kurczaczek spełni marzenia, wiary, radości, pomyślności, spełnienia.


  A ponadto: samych najlepszych czytadeł, które pozwolą przenieść się Wam w niezwykły świat fikcji, wielu spotkań autorski pozostających w pamięci na całe życie i OCZYWIŚCIE – rodzinnych Świąt! ^^

I jeszcze, jak życzyła mi jedna życzliwa osoba, tak życzę i Wam, aby rację miał poeta piszący:

Szczęście nadaje sens życiu,
to magia w twym sercu zaklęta.
Nie pozwól mu zostać w ukryciu,
podaruj je bliskim na Święta...

-----------------

Z racji na dzisiejsze święto cykl pojawi się jutro ;) Na dalsze dni mam przewidziane dwie recenzje, a kwiecień obrodzi jeszcze kilkoma nowatorskimi pomysłami Meme i zdjęciami autorstwa niezastąpionej Karoli ;)

niedziela, 1 kwietnia 2012

CUDZE chwalicie, SWEGO nie znacie #5 + WYNIKI ^^

CUDZE chwalicie, SWEEGO nie znacie to najnowszy, cotygodniowy (każdej NIEDZIELI) cykl na blogu Meme, podczas którego będziemy mówić o polskiej literaturze – Poetach na miarę Leopolda Staffa, kryminałach, które mogą równać się z powieściami Agaty Christie, seriach, których pozazdrościłby Nam sam Harry Potter- bohater książek J.K. Rowling czy powieściach obyczajowych, przy których wylejemy nie tylko łzy, ale również będziemy się śmiać.

Dzisiejszy cykl powinnam zacząć jakimś dobrym żartem, jednak jak tu Was, Moi Milki zaskoczyć? ;D Postanowiłam więc w dzisiejszym cyklu przywołać osobę, z której to wierszykami czy postaciami swoją przygodę z czytaniem zaczyna i zaczynało wiele dzieci ;) Kto to? Dziś na „fotelu królewskim” zasiada Pan Jan Brzechwa ;)

Co wiemy o tej zacnej osobie? Czy kojarzymy go tylko z „Kaczki-dzwaczki” czy „Akademii Pana Kleksa”? Być może. Jednak czy potencjalny czytelnik zna (dalekie) początki poety? Czy wie, że Jan Brzechwa to tylko pseudonim artysty?

Jan Brzechwa urodził się 15 sierpnia 1898 roku w Żmerynce na Podolu, Z wykształcenia był prawnikiem, specjalistą w dziedzinie prawa autorskiego, jednak jego zamiłowania uczyniły z niego poetę, satyryka, tłumacza, a nawet autora popularnych utworów dla dzieci. Jan Brzechwa, właść. Jan Wiktor Lesman podjął studia medyczne w Kazaniu, a następnie studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Brzechwa jeszcze jako nastolatek zadebiutował w 1915, kiedy to opublikował swoje pierwsze wiersze w piotrogrodzkim "Sztandarze" oraz w kijowskich "Kłosach Ukraińskich". Nie wiązał jednak wówczas swej przyszłości z karierą pisarską – postanowił, że zostanie prawnikiem. Po demobilizacji w 1920 i rozpoczęciu studiów prawniczych zaczął dorabiać jako autor tekstów satyrycznych oraz piosenek i skeczy. Współpracował wówczas z takimi znanymi kabaretami, jak m.in.: Qui Pro Quo, Czarny Kot czy Morskie Oko. Posługiwał się najczęściej pseudonimami Szer-Szeń oraz Inspicjent Brzeszczot. W latach 1920-21 wziął udział jako ochotnik w wojnie polsko-radzieckiej. Utwory liryczne publikował w "Skamandrze" i "Wiadomościach Literackich". Wydał kilka tomików poetyckich: Oblicza zamyślone (1926), Talizmany (1929), Trzeci krąg (1932), Piołun i obłok (1935). Popularność zdobył jako twórca wierszy dla dzieci, m.in. Tańcowała igła z nitką (1938), Kaczka Dziwaczka (1939), Przygody Pchły Szachrajki (1946), Brzechwa dzieciom (1953) oraz powieści Akademia Pana Kleksa (1946). Opublikował wspomnienia pt. Gdy owoc dojrzewa (1958). Tłumaczył literaturę dziecięcą oraz utwory dramatyczne z języka rosyjskiego, m.in. Czechowa. Pseudonimem "Jan Brzechwa" posługiwał się od 1946, natomiast pod prawdziwym nazwiskiem publikował artykuły z dziedziny prawa. Tematyka żydowska pojawiała się wyłącznie w utworach satyrycznych, np. w sztuce scenicznej Moryc (1927) napisanej wspólnie z Julianem Tuwimem i Marianem Hemarem. Zawodowo pracował jako radca prawny, zajmując się ochroną praw autorskich - w latach 1924-39 w Związku Artystów i Kompozytorów Scenicznych (ZAiKS), 1945-48 w Spółdzielni Wydawniczej "Czytelnik" i ponownie w ZAiKS-ie. W latach 1953-55 był prezesem Rady ZAiKS, a od 1957 przewodniczącym Zarządu. W latach 1958-66 był członkiem Zarządu Polskiego PEN Clubu. W 1965 otrzymał nagrodę I stopnia ministra kultury i sztuki za całokształt twórczości. Stryjeczny brat Bolesława Leśmiana, który jednak nie uznawał jego twórczości za prawdziwą literaturę, zmarł 2 lipca 1966 w Warszawie.

Za Panem Brzechwą razem poznawałam życie, jako kilkuletni maluch. Często podsuwane były mi jego wierszyki, ponieważ również rodzice przepadali za twórczością tego Pana ;) Dlatego też, w pierwszej kolejności postanowiłam przytoczyć mój ulubiony wiersz - „Kaczkę-dziwaczkę” ;D

 KACZKA-DZIWACZKA

Nad rzeczką opodal krzaczka
Mieszkała kaczka-dziwaczka,
Lecz zamiast trzymać się rzeczki
Robiła piesze wycieczki.

Raz poszła więc do fryzjera:
"Poproszę o kilo sera!"

Tuż obok była apteka:
"Poproszę mleka pięć deka."

Z apteki poszła do praczki
Kupować pocztowe znaczki.

Gryzły się kaczki okropnie:
"A niech tę kaczkę gęś kopnie!" 



Znosiła jaja na twardo
I miała czubek z kokardą,
A przy tym, na przekór kaczkom,
Czesała się wykałaczką.

Kupiła raz maczku paczkę,
By pisać list drobnym maczkiem.
Zjadając tasiemkę starą
Mówiła, że to makaron,
A gdy połknęła dwa złote,
Mówiła, że odda potem.

Martwiły się inne kaczki:
"Co będzie z takiej dziwaczki?"

Aż wreszcie znalazł się kupiec:
"Na obiad można ją upiec!"

Pan kucharz kaczkę starannie
Piekł, jak należy, w brytfannie,

Lecz zdębiał obiad podając,
Bo z kaczki zrobił się zając,
W dodatku cały w buraczkach.

Taka to była dziwaczka!

Idąc dalej postanowiłam nieco wspomnieć o Adasiu Niezgódce, którego darze sympatią choć nasze ostatnie „spotkanie” miało miejsce dobre sześć lat temu ;P Sam bohater, jak i Profesor Kleks oraz dwudziestu trzech uczniów, których imiona zaczynały się na A nie tylko rozbawiali mnie, ale również pokazali, że w literaturze może istnieć też fantastyczny świat. Na zawsze w pamięci pozostały ni niezwykłe piegi Pana Kleksa. Zdobiły twarz nauczyciela i z powodu jego roztargnienia każdego dnia znajdowały się w innym miejscu. Mężczyzna zdejmował je na noc, chował do złotej tabakierki, a rankiem, przyklejając je na nowo, nie miał pojęcia, gdzie znajdowały się wczoraj. Co ciekawe, każdy uczeń, który szczególnie wyróżnił się podczas lekcji, w nagrodę dostawał jednego piega. Przyznaję się – kiedy czytałam lekturę, sama chciałam mieć choć jednego takiego piega ^^ Moje zainteresowanie wzbudziła też postać Mateusza- księcia zaklętego w szpaka ;)

Teraz zaserwuję Wam „specjalną potrawę” - okolicznościowy wierszyk, który odnalazłam w dorobku Polaka ;)

PRIMA APRILIS

Wiecie, co było pierwszego kwietnia?
Kokoszce wyrósł wielbłądzi garb,
W niebie fruwała krowa stuletnia,
A na topoli świergotał karp.

Żyrafa miała króciutką szyję,
Lwią grzywą groźnie potrząsał paw,
Wilk do jagnięcia wołał: "Niech żyje!",
A zając przebył ocean wpław.

Tygrys przed myszą uciekł z trwogi,
Wieloryb słonia ciągnął za czub,
Kotu wyrosły jelenie rogi,
A baranowi - bociani dziób.

Niedźwiedź miał ptasie skrzydła po bokach,
Krokodyl stłukł się i krzyknął: "Brzdęk!"
"Prima aprilis!" - wołała foka,
A hipopotam ze śmiechu pękł.

Teraz nadszedł czas na ostatni kąsek dzisiejszego dnia, z którym wiąże się pewna historia – a mianowicie „Chrząszcz”. Dwa lata temu miałam okazję być na obozie szachowym (gram w szachy „namiętnie” od ponad ośmiu lat z zadowalającymi wynikami na szczeblu powiatowym i wojewódzkim) z szachistami z Niemiec. I tu przydała się, znienawidzona przez wielu – nauka języka. Udało się Mi z koleżankami porozmawiać trochę z chłopakami po niemiecku, jednak postanowiłyśmy ich nauczyć kilku słów po polsku. Początkowo były to nazwy typu „lew”, „kot” czy „pies”, które tłumaczyliśmy im na podstawie niemieckich odpowiedników „Löwe”, „Katze” oraz „Hund”. Podniosłyśmy jednak poprzeczkę wyżej – zaczęłyśmy uczyć kolegów „trudnych” polskich słów - „cisza” i właśnie „CHRZĄSZCZ”. Co ciekawe – jeden z nich nie tylko potrafił powiedzieć „cisza”,a nie jak pozostali „sisa”, ale również „chrząszcz”, którego pozostali ochrzcili „ksiondz” ;D

CHRZĄSZCZ

W Szczebrzeszynie chrząszcz brzmi w trzcinie
I Szczebrzeszyn z tego słynie.

Wół go pyta: "Panie chrząszczu,
Po co pan tak brzęczy w gąszczu?"

"Jak to - po co? To jest praca,
Każda praca się opłaca."

"A cóż za to pan dostaje?"
"Też pytanie! Wszystkie gaje,

Wszystkie trzciny po wsze czasy,
Łąki, pola oraz lasy,

Nawet rzeczki, nawet zdroje,
Wszystko to jest właśnie moje!"

Wół pomyślał: "Znakomicie,
Też rozpocznę takie życie."

Wrócił do dom i wesoło
Zaczął brzęczeć pod stodołą

Po wolemu, tęgim basem.
A tu Maciek szedł tymczasem.

Jak nie wrzaśnie: "Cóż to znaczy?
Czemu to się wół prożniaczy?!"

"Jak to? Czyż ja nic nie robię?
Przecież właśnie brzęczę sobie!"

"Ja ci tu pobrzęczę, wole,
Dosyć tego! Jazda w pole!"

I dał taką mu robotę,
Że się wół oblewał potem.

Po robocie pobiegł w gąszcze.
"Już ja to na chrząszczu pomszczę!"

Lecz nie zastał chrząszcza w trzcinie,
Bo chrząszcz właśnie brzęczał w Pszczynie.


Mam nadzieję, że wyszło ciekawie. Liczę też na to, że blogujące Matki zaznajomią swoje dzieci z tak wspaniałymi tworami ;) 

Na dziś jednak to nie koniec – Trzeba jeszcze przecież ogłosić zwycięzców mojego konkursy podwójnie-urodzinowego ;D

 Miejsce I - Asia (don_chchot)



Miejsce II – Aneta z Fioletowej biblioteki Anety







Dziewczyny, gratuluje i bardzo proszę o podesłanie adresów na mojego maila ;)

Zdjęcia pochodzą STĄD: 1 - 2 - 3 - 4 - 5 - 6