Kwiecień 2008, 120 str.
Ocena: 10/10 Perełka
O czym:
Olivier ma jedenaście lat i uwielbia fakty. O czym może marzyć jedenastoletni chłopiec? O nowej grze komputerowej, rowerze, może jakiejś pełnej przygód podróży w nieznane czy meczu ulubionej drużyny piłki nożnej na supernowoczesnym stadionie? Zapewne część chłopców ma takie marzenia. Ale o czym może marzyć chłopiec chory na nowotwór, którego życie do zwyczajnych nie należy? On chce wiedzieć wszystko o sterowcach, duchach, naukowcach i jak to jest, kiedy po raz pierwszy całuje się dziewczynę. Olivier ma też listę marzeń do spełnienia. Czy uda się je zrealizować choremu na białaczkę chłopcu?
Moje zdanie:
Wielu czytelników, którzy chwytają za tą książkę, może ją ocenić nie tak jak powinno się ją odebrać. Na pierwszy rzut oka wiele osób mogłoby stwierdzić, że jest to cienką książka, a na dodatek ma duże literki. Choć grubością nie figuruje na liście przeczytanych przeze mnie książek, jest ona jedną z najbardziej wartościowych lektur, jakie czytałam. Niezwykła forma - bardzo osobisty i prosty dziennik jedenastoletniego Oliviera - pozwala poznać psychikę chorego chłopca, daje pojęcie o jego dramatycznej walce z cierpieniem i bólem, a jednocześnie pokazuje, że nawet wtedy można się uśmiechać i spełniać marzenia. Książka ogromnie porusza, a ze względu na swoje przesłanie z pewnością stanowi cenną lekturę dla rodziców zmagających się z dramatem choroby nowotworowej dziecka. Powieść ta to nie tylko dziennik choroby chłopca, ale także nadzieja dla chorych na białaczkę, że każdy dzień choroby może być dniem przeżytym wspaniale. Tak jak mówił Antoine de Saint-Exupéry : „ Naprawdę istnieje tylko jedna radość: obcowania z ludźmi.” , tak też żył Olivier. Każdy dzień podczas, którego mógł spotkać wiele ciekawych osób, bawić się i śmiać wraz z mamą i siostrą, wygłupiać się z tatą, czy rozmyślać nad życiem z Feliksem były dla niego dniem spełnionym. Wbrew pozorom „Olivier i zeszyt z marzeniami” tchnie optymizmem. Udowadnia, że nawet w tak trudnych okolicznościach można się uśmiechać, mieć marzenia i je spełniać. Dewiza jaką głosił Conrad: „Iść za marzeniem i znowu iść za marzeniem, i tak zawsze aż do końca.” była myślą przewodnią w życiu Oliviera. Olivier, jak każdy mały chłopiec ma marzenia - niektóre, jak choćby wchodzenie po ruchomych schodach, które zjeżdżają w dół, są łatwe do spełnienia. Jednak przykład Oliviera pokazuje, że jeśli człowiek mocno czegoś pragnie, to wszystkie marzenia są do spełnienia. Książka ta porusza także trudną dla wielu z nas sprawę śmierci. Szczerze powiedziawszy ja boję się śmierci, tego, że już nie będę mogła poczuć jak wieje wiatr, zobaczyć jak świeci słońce , czy cieszą się moim najbliżsi. Mimo to, wierzę, że moje życie nie skończy się śmiercią na ziemi. Tak samo, życie Oliviera ( choć to tylko bohater książkowy) nie zakończyło się. Olivier na zawsze pozostanie w mojej pamięci i nie tylko mojej, ale także czytelników, których tak książeczka poruszyła. Z pewnością mogę stwierdzić, że nie jest to książka, przy której będziemy płakać, staniemy się przygnębieni. Choć temat może wydawać się przytłaczający - mały chłopiec chory na białaczkę - to jednak sposób opisania tej historii jest optymistyczny. Olivier cieszy się nawet z najdrobniejszego sukcesu i niewielkiej radości. Mimo trudności życiowych, jakie spotkał na swojej drodze, nie poddaje się i z uśmiechem na twarzy kroczy przez życie. Tak jak Oliver powinniśmy starać się cieszyć się z rzeczy najdrobniejszych, a nie oczekiwać nie wiadomo jakich „kokosów”. Książka umożliwia nam także to, że możemy razem z chłopcem zdobywać odpowiedzi na zadawane przez niego pytania. Przecież i my często zastanawiamy się, czy umieranie boli, dlaczego chorują dzieci. Z powieści bije spokój - nie uświadczymy w niej nieoczekiwanych zwrotów akcji, zawiłych postaci. Świat widziany oczami ciężko chorego chłopca zaskakuje. Prosty język, zwyczajne miejsca sprawiają, że czytając, jeszcze bardziej utożsamiamy się z jego życiem. Uwagę zwraca tło powieści, które jest szare, smutne i postać samego bohatera, pełnego życia i sympatii. Wrażenie na czytelniku sprawia świadomość chłopca o śmierci, trudne i bardzo mocne pytania, jakie stawia, potrafi nawet opisać własny pogrzeb, który jest radosny. Mimo tego co go spotkało, jest w nim dziecięca radość i nadzieja. Książkę powinni przeczytać wszyscy. Daje pozytywną energię. Dzięki niej wierzymy, że nasze życie wcale nie jest takie złe jak się nam wydaje. Czytając tę powieść zrozumiemy, że inni mają gorsze problemy- chorobę, niewykonalne marzenia, nadchodzącą śmierć czy brak kontaktu z ojcem - a ich życie jest bardziej optymistyczne. Moją recenzję chcę zakończyć cytatem, który z pewnością każdego podniesie na duchu : „Uśmiech jest najprawdziwszym, kiedy jednocześnie uśmiechają się oczy.”
Ulubione cytaty :
„Mieliśmy niezłą zabawę, próbując namówić różnych ludzi, żeby kupili Feliksowi fajki. Zaczęliśmy od historii o wujku, ale nikt nie chciał nam uwierzyć. A kiedy Feliks mówił, że niedługo umrze, ludzie byli zszokowani i odwracali głowy, więc musieliśmy wymyślić coś innego. Powiedziałem jednej ładnej pani, która siedziała z dwójką małych dzieci, że moja siostra ma zaraz operację i że muszę kupić papierosy dla chirurga, żeby przestały trząść mu się ręce. Ale tylko się roześmiała i odparła, że w takim razie lepiej poszukać innego chirurga. Feliks powiedział jednemu staruszkowi, że dokucza mu głód nikotynowy, co jest bardzo niebezpieczne przy ogólnym osłabieniu organizmu. Ale to był błąd, bo staruszek zaczął mu opowiadać, jakie on miał objawy, kiedy rzucił palenie. Feliks kiwał głową, jakby naprawdę interesowały go te nudy, a staruszek powtarzał: „Nie wierz w te wszystkie brednie. Mam dziewięćdziesiąt pięć lat. Dziewięćdziesiąt pięć!”. Cały czas patrzyliśmy na siebie i ledwo powstrzymywaliśmy się od śmiechu. Potem powiedziałem jakiemuś strasznie chudemu gościowi z brodą, że robimy zadanie do szkoły na temat, ile ludzi na oddziale onkologicznym zapali papierosa. Stwierdził, że lepiej będzie, jak użyjemy kwestionariusza.
W końcu Feliks powiedział jakiejś starszej dziewczynie, że jeden chłopak na oddziale zagroził, że nas pobije, jeśli nie kupimy mu papierosów. Chyba mu nie uwierzyła, ale i tak kupiła paczkę.”
W końcu Feliks powiedział jakiejś starszej dziewczynie, że jeden chłopak na oddziale zagroził, że nas pobije, jeśli nie kupimy mu papierosów. Chyba mu nie uwierzyła, ale i tak kupiła paczkę.”
------------------------------------------------------------------------------------------------
Strasznie Was przepraszam, że tak was zaniedbywałam przez ponad tydzień ! Niestety w tym tygodniu wiele rzeczy było na mojej głowie ( codzienne sprawdziany, referaty, lektura, książki do konkursu i spotkania do kolejnego konkursu itd.), jednak obiecuje Wam, że poprawię się i więcej recenzji zagości na moim blogu, a także przeczytam wasze recenzje. Pozdrawiam wszystkich czytelników i chcę specjalnie dla was przytoczyć słowa Grzeszczyka „Nadzieja pomaga iść naprzód; wytrwałość - stać, a odwaga - wracać.”
Książka jest fantastyczna. Szczególnie piękna jest ankieta na końcu. Naprawdę godne polecenia.
OdpowiedzUsuńPS. Kochana chciałabym cui przypomnieć, że ten cytat "Uśmiech jest najprawdziwszym..." to ja znalazłam ;)
Ja sama jestem chora na nowotwór i ciężko mi się czyta takie książki...
OdpowiedzUsuń[wasze-recenzje]
To nie książka dla mnie, nie przepadam za taka lekturą...
OdpowiedzUsuńOkładka sugeruje, że to książka dla dzieci, jednak odnoszę wrażenie, że właśnie NIE JEST dla dzieci. Osobiście mam już dość książek o chorobach, więc nieprędko po nią sięgnę.
OdpowiedzUsuńPozdrawiam :) recenzje-by-kamcia.blogspot.com
P.S. Dodałam Twój adres do odwiedzanych blogów, bo mam zamiar często Cię odwiedzać ;)
Myślę, że takie książki rzeczywiście są godne przeczytania i pewnie kiedyś to zrobię ale nie w najbliższym czasie.
OdpowiedzUsuńWiele jest takich książek, a mimo to, wszystkie poruszają równie głęboko. Dobrze jest sięgać po tego typu literaturę.
OdpowiedzUsuńLubię książki tego rodzaju. A ich grubość nie świadczy wcale o przesłaniu.
OdpowiedzUsuńzapraszam na NN :*
atramentoweserce-inkheart
Książka trochę z opisu przywodzi mi na myśl "Oskara i Panią Różę". Niestety nie lubię takich lekko ckliwych książek, ale może jak będę miała okazję to przeczytam ;)
OdpowiedzUsuńKiedyś przeczytam. Obecnie nie mam ochoty na tego typu książki, zwłaszcza, że czeka na mnie stos innych.
OdpowiedzUsuńZ pewnością kiedyś ją przeczytam
OdpowiedzUsuńMam wątpliwości. Kiedyś może przeczytam, ale teraz nie mam ochoty na tego typu literaturę.
OdpowiedzUsuńZ chęcią przeczytam.
OdpowiedzUsuńChyba nie ma ochoty czytać o nowotworach, smutne jest to, że takie choroby dopadają ludzi, ale niestety nie mamy na to większego wpływu.
OdpowiedzUsuńMoże kiedyś przeczytam, ale na razie nie mam ochoty na taką tematykę.
OdpowiedzUsuńCzytałam to kiedyś. Dość dawno, w sumie niewiele pamiętam. Ale książka na pewno bardzo ładna :)
OdpowiedzUsuńJest duże prawdopodobieństwo, że przeczytam ta ksiazkę kiedyś tam ;) Okładka jest cudna :D
OdpowiedzUsuńJeśli chodzi o "Numery" to ksiązka nie jest tragiczna ale po opisie spodziewałam się czegoś bardziej ambitnego i ciekawego... A tu historia o uciekających nastolatkach i tyle
Zapraszam na nową notkę
OdpowiedzUsuńZapraszam na nową notkę http://kochane-ksiazki.blog.onet.pl/
OdpowiedzUsuńzapraszam na NN :*
OdpowiedzUsuńatramentoweserce-inkheart